Laatste bericht vanuit Pura vida country

Een laatste blogbericht om de reis af te sluiten. De laatste drie dagen in Monteverde zijn aangebroken. Ik moet zeggen dat de laatste periode de max is geweest. Laat ons zeggen dat ik weer een aantal grenzen heb verlegd. Sinds de reis met ons mam en onze pap is gebleken dat het de moeite loont om vroeger te gaan slapen en vroeger op te staan om Monteverde te verkennen. Eén van de toppers is bijvoorbeeld lopen tot aan de zendmast van 70 meter hoogte… en die natuurlijk te beklimmen: 

Of lopen tot aan de cloudforest helemaal bovenaan in Monteverde en terugkomen via de mysterieuze "guarida del toro":

Ook ‘la montaña magica’ die uitzicht biedt op drie vulkanen is onvergetelijk:

 (hier zie je niet veel omdat het bewolkt was)

 In de Children’s Eternal Rainforest een mooie waterval in Monteverde bezocht:

Hier nog een kiekje van de ‘geheime’ warmwaterbron:

Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Even een slang in de tuin van Mamelia gespot:

En een gigantische kever in de Tree House:

Oh ja, nog wel een tegenslag te vermelden: ik wilde Granada en San Juan del Sur in Nicaragua gaan bezoeken, maar ben er nooit geraakt. Aan de grens hielden ze me tegen omdat mijn paspoort binnen de 3 maanden ging vervallen en je paspoort moet minstens nog 6 maanden geldig zijn. Echt balen dus. Met 30 dollar aan smeergeld had ik in een mum van tijd binnen geweest, maar ik besloot terug te gaan. ‘k Heb nog wel geprobeerd of ze mij aan de Costa Ricaanse kant van de grens konden helpen, maar het haalde niks uit. Lap, daar ging mijn uitstapje. Na een deugddoend telefoontje met mama en papa Mertens kon ik de situatie wel relativeren. Bovendien kon ik gelukkig de nacht bij een vriendin in San José doorbrengen en werd ik de volgende dag met open armen opgevangen in Monteverde zodat ik mijn rustig leventje hier kon voortzetten.

In de Tree House waren de laatste weken nog best prettig, alhoewel ik superuitgelaten was toen ik twee weken geleden definitief een punt kon zetten aan mijn hostesscarrière… op naar het strand dus! Voor de verjaardag van mijn beste vriendin hier, Lidia, trokken we vijf dagen naar Playa Guiones in Guanacaste (Pacifische kust) waar Lidia wat mensen kent:

Lidia is goed in vis te pakken krijgen op het strand en daarna een heerlijk potje te brouwen:

Ik ben meer gespecialiseerd in het uitkiezen van een kwalitatief restaurantje:

Zo waren de rollen goed verdeeld.

Terug thuisgekomen in Monteverde heb ik hier de omgeving een beetje verder verkend. Zo ben ik eindelijk in ‘la jungla de murciélagos’ of ‘bat jungle’ geraakt. Maar al snel smeerde ik em op naar Tortuguero aan de Caraïbische kust:

Je kan er alleen geraken via water of lucht. Het dorpje is erg klein en er zijn geen auto’s. Kindjes worden over de river met bootjes naar school gebracht en volwassenen gaan eveneens te boot naar het werk:

Ik heb bij nacht heel wat gigantische schildpadden op het strand gespot die uit de zee het land opkomen, een plek zoeken om een nest te maken, hun eieren leggen, het nest toedekken en weer in de zee verdwijnen. Echt ongelooflijk om dat alles van dichtbij te kunnen bekijken in de pure natuur. Telkens met een natuurgids natuurlijk, hoewel ik er serieus mijn twijfels over heb of schildpadden spotten de rust voor deze beestjes niet verstoort.

In Costa Rica is natuur troef… naast de ongelooflijke variëteit aan flora, is de dierenwereld niet te temmen. Een mooie spin in de jungle van Tortuguero:

Een slangetje hier of daar:

Met groot verdriet laat ik Costa Rica achter. Gelukkig ga ik ook met veel plezier terug naar huis. Adiós y compórtese bien! (krijg ik hier met de regelmaat van de klok te horen :p)

Tot snel in België,

Kaat

Bezoek van het thuisfront

Mae, qué vida (vertaling: “maat, wat een leven” :p). Aan sommige dingen ben ik intussen min of meer gewoon, maar als ik even stilsta bij wat ik aan het doen ben, kan ik toch niet altijd geloven wat mij weer allemaal overkomt. Het wordt er telkens beter op. Ik sta voor steeds meer dingen open en word telkens gelukkiger; het één brengt het ander met zich mee en omgekeerd.

De reis met mama en papa Mertens was puur genieten. De combinatie van elkanders gezelschap, de Costa Ricaanse natuur en de hartverwarmende vriendelijkheid van de Ticos, maakten het plaatje compleet. We ontmoetten elkaar in San José. 

Na een dagje citytrippen trokken we met een huurwagen naar het westen waar we in Tamarindo (Pacifische kust) al zonnebadend konden uitrusten en bovendien een danske placeerden.

Aan het hotel spotten we een kameleon:Er huisden ook leguanen:

Daarna op naar Rincon de la Vieja in het noorden waar we ons door de vulkaan en haar stinkende stomende ‘mudpots’ lieten begeesteren en enigszins de waaghals uithingen ;).

Terug zuidoostwaarts zochten we mijn maatjes van Rancho Margot op en trokken we te paard de bossen door in het supergroene Arenal.

  Hier zagen we eindelijk een tucan:

Ja, waar water was, moest onze pap uit de kleren...

Als kers op de taart belandden we natuurlijk bij mij thuis in Monteverde.

Aan deze waterval kon onze pap zich compleet niet houden en ging bijgevolg volledig naakt om een duik te nemen in het ijskoude water. Die foto heb ik echter bij voorbaat gecensureerd.

 In de Tree House speelden de mannen van de marimba (= xylofoon) een verjaardagslied voor ons mam; dat ze pas in juni verjaart was van geen tel.

Natuurlijk moesten we de canopy doen.

Hier samen met mijn beste Zwitserse vriendin, Marianne, die intussen weer naar Zwitserland is teruggekeerd.

Het was heel bijzonder mijn ouders te kunnen tonen wat het juist is dat me hier zo gelukkig maakt. Hoewel ze op het einde nog niet weg wilden, verliep het afscheid toch uitgelaten; waarschijnlijk omdat ze wisten dat ik in goede handen ben en natuurlijk omdat elke dag van de reis de moeite waard was geweest.

Toen ons mam en onze pap vertrokken waren, ben ik meteen in actie geschoten. Hoewel ik enorm geniet van te gaan dansen na een lange werkdag, besloot ik minder op stap te gaan en ’s morgens vroeger op te staan. In plaats van dagelijks een half uurtje te lopen, doe ik voortaan ochtendlijke verkenningstochten. Monteverde is supermooi. Intussen hebben mijn voeten al veel bos- en bergpaadjes bewandeld. Ook dankzij nieuwe relaties (zowel met leuke meisjes als knappe jongens, hehe) trek ik nu meer hogerop naar Monteverde. Eerst bleef ik nogal veel beneden in Santa Elena hangen. Nu verken ik Monteverde in zijn volledige uitgestrektheid en kom ik bovendien met andere, meer diverse, kringen in contact. Niet meer enkel salsa-, pop-, en reggaenights, maar nu ook reggae-optredens, ecofestivals en elektrofeestjes. Monteverde heeft veel te bieden en ik begin er steeds meer de vruchten van te plukken.

 De ‘strangler’ is een vijgenboom die rondom een andere boom groeit. Doordat hij de binnenste boom alle nutriënten ontneemt, sterft de binnenste langzaam. Daardoor is de binnenkant van de strangler na verloop van tijd hol. De boom op deze foto hebben we helemaal (vanonder in het rechtse stuk begonnen) tot boven in de kruin beklommen, zo’n 40 meter boven de grond. In de kruin kan je relax met een aantal mensen zitten en word je rustig heen en weer gewiegd als er een windje opsteekt. 

Hier zat een bende apen waarvan er eentje met kindje op de rug vlijtig van de ene naar de andere boom sprong.

Eindelijk een foto van een agouti kunnen nemen.

Een schorpioen op straat. Gelukkig ben ik er nog geen onder mijn kussen of in mijn broek tegengekomen, want die kunnen naar ‘t schijnt serieus pijnlijk bijten.

Deze pad is supergiftig, maar niet echt gevaarlijk voor de mens omdat ze ons niet als bedreiging beschouwen.

Qua exotisch voedsel heb ik ondermeer de vrucht marañon leren kennen evenals cuajada, een soort zachte kaas die vooral in Nicaragua wordt gemaakt. Verder ben ik intussen helemaal weg van en daarom vaste klant in het Bosque Eterno de los Niños of Children’s Eternal Rainforest dat misschien zelfs mooier is dan het eigenlijke cloudforest reserve in Monteverde. Via de eindeloze bospaadjes en door de rivier over te steken, ben ik verzeild geraakt in de Finca Ecologica waar ik een grote lange giftige slang met grijs en blauw tegenkwam. En best uitzonderlijk: waar twee rivieren samenkomen heeft mijn exploratiecompagnon vorige week een warmwaterbron ontdekt. Er is al een stenen zwembad rondgebouwd, echt een paradijs. Het bestaan van deze plek moet ik hier echter strikt geheim houden, want mijn maat wilt niet dat dit toeristisch wordt. Daarnaast verschiet ik nog dagelijks van de bangelijke uitzichten vlakbij huis en om ‘s ochtends op een meter afstand dieren zoals apen, pizotes, agoutis, vlinders, verschillende soorten eekhoorns, vogels zoals kolibrie, zonvogel (ave sol), gier, quetzal, … tegen te komen is toch echt supermaf.
Mae, qué vida.

Knipoog van Kaat  

Een andere kant van de medaille

 

Ja watte, ik leid hier momenteel een zalig leventje. Precies of ik heb altijd vakantie. Ik werk echter veel, maar daarnaast heb ik niets om me zorgen over te maken. Me nergens zorgen over maken, gewoon doen waar ik zin in heb, … dit is wat ik zocht toen ik naar Costa Rica vertrok. Heerlijk.

Maak je evenwel geen illusies. Deze warme Latino-cultuur biedt veel voordelen: de sfeer op straat en in de winkel is zeer uitgelaten, mensen hebben nagenoeg geen schaamte om rechtuit hun mening te geven, ze zijn gul met complimenten, ze pakken je met plezier regelmatig goed dicht vast, ze dansen de sterren van de hemel, beginnen met eender wie te babbelen, kennen iets van humor, …

Maar mannekes, er zijn ook nadelen: Latinos praten veel maar zetten hun woorden niet vanzelfsprekend om in daden, liegen is deel van het leven, voor mannen is vreemdgaan toegestaan zolang het liefje het niet weet … Ik zou het met deze aspecten heel moeilijk hebben, want hoe kan je iemand vertrouwen als dit met de paplepel wordt meegegeven? Gehuwde koppels gaan hier dan ook vaak uit elkaar, meestal omdat de man is vreemdgegaan. En ook ik heb zelfs al hartzeer opgelopen. Het is namelijk nogal gemakkelijk om hier vrienden te verliezen. De jongens lopen behoorlijk rap van stapel en zijn niet bang om hun gevoelens te uiten, maar als ze dan het deksel op de neus krijgen, zijn deze macho’s daar niet altijd van gediend. Ook al wil ik niet meteen met mijn maten tussen de lakens kruipen, toch is het pijnlijk om een ‘vriendschap’ in een vingerknip in rook te zien opgaan. Ik had het nooit durven hopen, maar intussen heb ik meer vriendinnen dan vrienden omdat er regelmatig een vriend afvalt. Ik leer er natuurlijk altijd weer anderen kennen, maar da’s meestal nogal oppervlakkig. Natuurlijk ken ik meer jongens dan meisjes, want tjiezes, er zijn hier zoveel mannen! Dat is niet te snappen, waar zijn toch die vrouwen? Oké, flauwe mop, ik ben aan het overdrijven; ik babbel dagelijks zeker met evenveel vrouwen dan mannen. Maar als ik op stap ga, stikt het van de mannen en moet ik soms zoeken om vriendinnen te vinden. De situatie met jongens is niet altijd simpel en doet me soms wel eenzaam voelen, maar als ik er dan van bovenuit naar kijk, is het echt boeiend om te observeren hoe mensen hier inspelen op veranderingen in relaties. En gelukkig leer ik steeds meer mensen kennen en mensen beter kennen en dienen er ook steeds meer vriendinnen hun luisterend oor en raad aan.

Wie verwachtte dat een dorpje zo klein als Monteverde saai zou worden na verloop, kan ik nu uit eigen ervaring tegenspreken. Monteverde is slechts een scheet groot, maar het heeft iets mysterieus. Zelfs sommige toeristen (die hier telkens maar een aantal dagen doorbrengen) merken dat op. En gelijk hebben ze. Het is moeilijk vat te krijgen op de interactie tussen natuur en sociale processen die zich hier afspelen. Ik heb hier niet de tijd of  goesting om een antropologisch dagboek bij te houden, maar serieus, hier kan je een mooie studie van de cultuur maken zene. Ze zeggen dat je niet naar Costa Rica moet komen voor cultuur maar eerder voor natuur. Toch kan je hier veel zaken analyseren (zoals overal uiteraard), gewoon al doordat het zo anders is. Relaties tussen mensen en reacties. Een eigenaardigheidje is bijvoorbeeld het feit dat ik maar één vriendin heb met een vriend. Alle anderen hebben geen lief! Allée, hoe raar is dat, we zijn allemaal vrijgezellen. De meeste vriendschappen onderhoud ik natuurlijk in de bar. Koppels kom je daar zelden tegen. Bovendien wordt in Monteverde opvallend veel geroddeld. Hoewel het hier voor mij niet saai is, is dit ongetwijfeld een knagend gevolg van verveling. Daarbij komt ook dat er toch wel veel gedronken wordt. In het begin viel het me niet echt op, maar er zijn heel wat jongens die - volgens mij uit verveling - veel drinken. Ook op straat kennen we onze vaste clochards die regelmatig knock-out op de stoep liggen.

In de Tree House alles gelukkig weer koek en ei. Daar is Saar Tanghe getuige van:

Saar is de dochter van een vriendin van tante Els en baat op het schiereiland Nicoya in Santa Teresa een vakantiecomplex uit. Een aantal weken geleden kwam ze me hier verrassen met een blitzbezoek.

Op het werk gebruik ik dagelijks vijf talen en dat houdt het uitdagend, want het doet mijn brein werken om telkens te switchen tussen Spaans, Engels, Frans, Duits en Nederlands. En hoewel de split shift misschien niet altijd ideaal is, biedt mijn uurrooster het heerlijke voordeel dat ik niets hoef te missen van wat er gebeurt als tal van medebewoners de werkstress van zich af willen schudden. Op de ‘Noche Texana’ in de bar lieten ettelijke bezoekers zichzélf eraf gooien. Ook ik heb me na enkele aanmoedigingen gewaagd aan het woeste dier:

 

Deze ‘toro mecanico’ heeft voor een onvergetelijke nacht gezorgd met bijhorende ‘Ranchera’, typisch Mexicaanse muziek. En dat ze hier iets van musiceren kennen, maakten artiesten zoals Los Navegantes, Calle 8 en Gregory Cabrera op verschillende vrijdagavonden alvast duidelijk (hoewel toegegeven, die laatste had een verdacht hoog Bart Kaëll-gehalte). Verder heb ik eindelijk de eerste stap in mijn zangcarrière gezet:

Jaja, ik heb een tijd geleden de belofte gedaan dat ik op een dag zou zingen in het Spaans. Na tientallen keren oefenen in mijn cabina, werd het tijd om de zure appel door te bijten. Intussen heb ik dus gezongen! ‘Enamorada’ van Belle Perez trok de aandacht van menig Tico, alhoewel ik naderhand niet bepaald veel complimenten kreeg over mijn zangtalent.

Ook tijdens de dag ga ik graag op uitstap. Er valt hier zoveel te ontdekken. Eén van mijn afgelopen vrije dagen nam een vriendin (Yorleni) me op de moto mee naar een koffieplantage:

 (dit houten karretje en die buffels zijn er gewoon om te demonstreren hoe ze vroeger te werk gingen)

Yorleni gaf me een hele rondleiding. We bezochten de oprichter van de plantage in zijn huis en aten zure mango met zout (een ander soort mango die kleiner, groen en harder is). Bovendien werd ik uitgenodigd om een gegidste wandeling over de plantage mee te doen:

Yorleni nam me ook mee naar haar zus waar ik meteen lunch kreeg voorgeschoteld.  Op mijn vrije dagen merk ik extra hard hoe gastvrij de mensen zijn. Dan heb ik immers meer tijd.

Wat betreft exotische dieren en fruit kwam ik onlangs een coati (aka pizote, familie van de wasbeer) tegen en heb ik sinds kort caimito (star apple) en guava leren kennen. Ik heb ook mijn derde aardbeving op vijf maanden tijd meegemaakt en er weer niks van gevoeld! Kei gek, want toeristen komen dan zeggen dat ze vreesden dat de volkaan in Arenal op uitbarsten stond en ik merk er gewoon niks van. Ik ben trouwens opnieuw naar Nicaragua geweest en heb ineens de gelegenheid aangegrepen om Rivas, de eerste stad na de grens, te bezoeken. Het was weer een geweldig avontuur.

Natuurlijk onvergetelijk is het bezoek van tante Leen en nonkel Lu. Hoewel we hadden afgesproken elkaar de dag van hun aankomst in Monteverde ’s avonds te zien, verrasten ze me ’s middags al in de Tree House. Het was super gezellig ter plekke te lunchen en eens bediend te worden door mijn eigen compañeros. De volgende morgen hebben we samen het serpentario bezocht en in de namiddag een kopje koffie in de Tree House gedronken: 

 

Ze verbleven twee nachten in Monteverde. De dag van hun vertrek had ik gelukkig vrijaf zodat ik hen nog even een aantal prachtige uitzichten en het dorpscentrum kon laten zien. Het was leuk om zó vertrouwd volk terug te zien en ook zij hebben er duidelijk van genoten.
De volgende keer zullen er foto's van Meneer en Mevrouw Mertens bij zijn, want over twee weken landen ze in San José. Dan gaan we samen reizen en laat ik ze natuurlijk mijn huidige habitat zien. Wat een heerlijk vooruitzicht!

Voilà se, voor avondmaal ga ik met een vriendin sushi smullen, maar eerst samen aperitieven met een heerlijke margarita in de bar!

iAdiós y compórtese bien! (krijg ik hier om mysterieuze reden regelmatig te horen ;))

Kaat