Een andere kant van de medaille

 

Ja watte, ik leid hier momenteel een zalig leventje. Precies of ik heb altijd vakantie. Ik werk echter veel, maar daarnaast heb ik niets om me zorgen over te maken. Me nergens zorgen over maken, gewoon doen waar ik zin in heb, … dit is wat ik zocht toen ik naar Costa Rica vertrok. Heerlijk.

Maak je evenwel geen illusies. Deze warme Latino-cultuur biedt veel voordelen: de sfeer op straat en in de winkel is zeer uitgelaten, mensen hebben nagenoeg geen schaamte om rechtuit hun mening te geven, ze zijn gul met complimenten, ze pakken je met plezier regelmatig goed dicht vast, ze dansen de sterren van de hemel, beginnen met eender wie te babbelen, kennen iets van humor, …

Maar mannekes, er zijn ook nadelen: Latinos praten veel maar zetten hun woorden niet vanzelfsprekend om in daden, liegen is deel van het leven, voor mannen is vreemdgaan toegestaan zolang het liefje het niet weet … Ik zou het met deze aspecten heel moeilijk hebben, want hoe kan je iemand vertrouwen als dit met de paplepel wordt meegegeven? Gehuwde koppels gaan hier dan ook vaak uit elkaar, meestal omdat de man is vreemdgegaan. En ook ik heb zelfs al hartzeer opgelopen. Het is namelijk nogal gemakkelijk om hier vrienden te verliezen. De jongens lopen behoorlijk rap van stapel en zijn niet bang om hun gevoelens te uiten, maar als ze dan het deksel op de neus krijgen, zijn deze macho’s daar niet altijd van gediend. Ook al wil ik niet meteen met mijn maten tussen de lakens kruipen, toch is het pijnlijk om een ‘vriendschap’ in een vingerknip in rook te zien opgaan. Ik had het nooit durven hopen, maar intussen heb ik meer vriendinnen dan vrienden omdat er regelmatig een vriend afvalt. Ik leer er natuurlijk altijd weer anderen kennen, maar da’s meestal nogal oppervlakkig. Natuurlijk ken ik meer jongens dan meisjes, want tjiezes, er zijn hier zoveel mannen! Dat is niet te snappen, waar zijn toch die vrouwen? Oké, flauwe mop, ik ben aan het overdrijven; ik babbel dagelijks zeker met evenveel vrouwen dan mannen. Maar als ik op stap ga, stikt het van de mannen en moet ik soms zoeken om vriendinnen te vinden. De situatie met jongens is niet altijd simpel en doet me soms wel eenzaam voelen, maar als ik er dan van bovenuit naar kijk, is het echt boeiend om te observeren hoe mensen hier inspelen op veranderingen in relaties. En gelukkig leer ik steeds meer mensen kennen en mensen beter kennen en dienen er ook steeds meer vriendinnen hun luisterend oor en raad aan.

Wie verwachtte dat een dorpje zo klein als Monteverde saai zou worden na verloop, kan ik nu uit eigen ervaring tegenspreken. Monteverde is slechts een scheet groot, maar het heeft iets mysterieus. Zelfs sommige toeristen (die hier telkens maar een aantal dagen doorbrengen) merken dat op. En gelijk hebben ze. Het is moeilijk vat te krijgen op de interactie tussen natuur en sociale processen die zich hier afspelen. Ik heb hier niet de tijd of  goesting om een antropologisch dagboek bij te houden, maar serieus, hier kan je een mooie studie van de cultuur maken zene. Ze zeggen dat je niet naar Costa Rica moet komen voor cultuur maar eerder voor natuur. Toch kan je hier veel zaken analyseren (zoals overal uiteraard), gewoon al doordat het zo anders is. Relaties tussen mensen en reacties. Een eigenaardigheidje is bijvoorbeeld het feit dat ik maar één vriendin heb met een vriend. Alle anderen hebben geen lief! Allée, hoe raar is dat, we zijn allemaal vrijgezellen. De meeste vriendschappen onderhoud ik natuurlijk in de bar. Koppels kom je daar zelden tegen. Bovendien wordt in Monteverde opvallend veel geroddeld. Hoewel het hier voor mij niet saai is, is dit ongetwijfeld een knagend gevolg van verveling. Daarbij komt ook dat er toch wel veel gedronken wordt. In het begin viel het me niet echt op, maar er zijn heel wat jongens die - volgens mij uit verveling - veel drinken. Ook op straat kennen we onze vaste clochards die regelmatig knock-out op de stoep liggen.

In de Tree House alles gelukkig weer koek en ei. Daar is Saar Tanghe getuige van:

Saar is de dochter van een vriendin van tante Els en baat op het schiereiland Nicoya in Santa Teresa een vakantiecomplex uit. Een aantal weken geleden kwam ze me hier verrassen met een blitzbezoek.

Op het werk gebruik ik dagelijks vijf talen en dat houdt het uitdagend, want het doet mijn brein werken om telkens te switchen tussen Spaans, Engels, Frans, Duits en Nederlands. En hoewel de split shift misschien niet altijd ideaal is, biedt mijn uurrooster het heerlijke voordeel dat ik niets hoef te missen van wat er gebeurt als tal van medebewoners de werkstress van zich af willen schudden. Op de ‘Noche Texana’ in de bar lieten ettelijke bezoekers zichzélf eraf gooien. Ook ik heb me na enkele aanmoedigingen gewaagd aan het woeste dier:

 

Deze ‘toro mecanico’ heeft voor een onvergetelijke nacht gezorgd met bijhorende ‘Ranchera’, typisch Mexicaanse muziek. En dat ze hier iets van musiceren kennen, maakten artiesten zoals Los Navegantes, Calle 8 en Gregory Cabrera op verschillende vrijdagavonden alvast duidelijk (hoewel toegegeven, die laatste had een verdacht hoog Bart Kaëll-gehalte). Verder heb ik eindelijk de eerste stap in mijn zangcarrière gezet:

Jaja, ik heb een tijd geleden de belofte gedaan dat ik op een dag zou zingen in het Spaans. Na tientallen keren oefenen in mijn cabina, werd het tijd om de zure appel door te bijten. Intussen heb ik dus gezongen! ‘Enamorada’ van Belle Perez trok de aandacht van menig Tico, alhoewel ik naderhand niet bepaald veel complimenten kreeg over mijn zangtalent.

Ook tijdens de dag ga ik graag op uitstap. Er valt hier zoveel te ontdekken. Eén van mijn afgelopen vrije dagen nam een vriendin (Yorleni) me op de moto mee naar een koffieplantage:

 (dit houten karretje en die buffels zijn er gewoon om te demonstreren hoe ze vroeger te werk gingen)

Yorleni gaf me een hele rondleiding. We bezochten de oprichter van de plantage in zijn huis en aten zure mango met zout (een ander soort mango die kleiner, groen en harder is). Bovendien werd ik uitgenodigd om een gegidste wandeling over de plantage mee te doen:

Yorleni nam me ook mee naar haar zus waar ik meteen lunch kreeg voorgeschoteld.  Op mijn vrije dagen merk ik extra hard hoe gastvrij de mensen zijn. Dan heb ik immers meer tijd.

Wat betreft exotische dieren en fruit kwam ik onlangs een coati (aka pizote, familie van de wasbeer) tegen en heb ik sinds kort caimito (star apple) en guava leren kennen. Ik heb ook mijn derde aardbeving op vijf maanden tijd meegemaakt en er weer niks van gevoeld! Kei gek, want toeristen komen dan zeggen dat ze vreesden dat de volkaan in Arenal op uitbarsten stond en ik merk er gewoon niks van. Ik ben trouwens opnieuw naar Nicaragua geweest en heb ineens de gelegenheid aangegrepen om Rivas, de eerste stad na de grens, te bezoeken. Het was weer een geweldig avontuur.

Natuurlijk onvergetelijk is het bezoek van tante Leen en nonkel Lu. Hoewel we hadden afgesproken elkaar de dag van hun aankomst in Monteverde ’s avonds te zien, verrasten ze me ’s middags al in de Tree House. Het was super gezellig ter plekke te lunchen en eens bediend te worden door mijn eigen compañeros. De volgende morgen hebben we samen het serpentario bezocht en in de namiddag een kopje koffie in de Tree House gedronken: 

 

Ze verbleven twee nachten in Monteverde. De dag van hun vertrek had ik gelukkig vrijaf zodat ik hen nog even een aantal prachtige uitzichten en het dorpscentrum kon laten zien. Het was leuk om zó vertrouwd volk terug te zien en ook zij hebben er duidelijk van genoten.
De volgende keer zullen er foto's van Meneer en Mevrouw Mertens bij zijn, want over twee weken landen ze in San José. Dan gaan we samen reizen en laat ik ze natuurlijk mijn huidige habitat zien. Wat een heerlijk vooruitzicht!

Voilà se, voor avondmaal ga ik met een vriendin sushi smullen, maar eerst samen aperitieven met een heerlijke margarita in de bar!

iAdiós y compórtese bien! (krijg ik hier om mysterieuze reden regelmatig te horen ;))

Kaat