… een job en een appartemeeent!!! Man man, ik kan het nog altijd niet geloven. Wat nu op korte tijd geregeld is, lijkt zo onecht dat ik precies pas gerust zal zijn als ik effectief mijn werkuniform aan heb en in mijn appartement woon. En dat duurt nog een maand, want ik bevind me nu in Arenal tot midden november. ‘k Ga toch proberen erop te vertrouwen dat het echt zal zijn zoals overeengekomen, zodat ik de komende maand op mijn gemak kan focussen op waar ik nu ben.
Dus, hoe het allemaal begonnen is met die job hé… Afgelopen zomer in juli ben ik beginnen zoeken op het internet naar horecazaken die me aanspraken. Mijn absolute nummer één was toen de Tree House in Monte Verde omwille van hun manier van aanpakken en de locatie. Ze hadden ook een webcam in het restaurant waardoor je op de website kon zien hoe het er aan toe ging. http://www.treehouse.cr/ is de website, maar die zijn ze aan het vernieuwen dus nu kan je niks zien. Alleszins, Monte Verde is een ‘must do’ in Costa Rica: adembenemende natuur en gezellige sfeer. Dit klein stadje is dé hotspot voor ecotoerisme (= zowel sociaal als ecologisch verantwoord). Het lijkt slechts een scheet groot (sorry), maar is heel uitgestrekt en daardoor vol verrassingen (een hippe discotheek 3 kilometer weg van het centrum bijvoorbeeld). De Tree House is een restaurant dat gebouwd is rond een vijgenboom; pal in het midden van het restaurant staat een gigantische boom. Waar de boom staat is gewoon geen dak. De rest is wel overdekt. Het is begonnen als internetcafé. Mettertijd begonnen ze te focussen op hun geweldige koffie en nu is het dus een restaurant (je kan ook gewoon iets komen drinken) met gratis Wifi en zelfs een hotel en infocenter aan. De website vond ik zo tof en zo rechttoe rechtaan dat ik wist (of dacht tenminste) dat het echt iets voor mij zou zijn. Ik heb een aantal keer met de baas gemaild en hij zei dat ze een ‘host restaurant’ zochten vanaf december. Hij stelde voor dat ik langs zou komen en dan zouden we het er over hebben. Al die tijd ben ik dus blijven hopen dat ze nog niemand gevonden hadden en dat ze me nog steeds nodig zouden hebben. Af en toe liet ik iets van me horen zodat ze wisten dat ik nog steeds geïnteresseerd was. Ik had wel back-up opties (twee in San José en één op het schiereiland Nicoya), maar Monte Verde en de Tree House waren mijn streefdoel.
Aangekomen in Costa Rica - na één nacht in Curridabat (San José) en vier nachten in Turrialba (bij vriendin van Loes) - was het tijd om te gaan checken of Monte Verde wel effectief iets voor mij zou zijn. De eerste twee nachten bracht ik door bij Rowan & Willy:
Rowan en Willy (ik weet het, op deze foto lijkt hij kei hard op de hofschilder Louis Van Gorp, maar de man op deze foto leeft gelukkig wel nog) wonen op een heuvel in Monte Verde (gehucht) in Monte Verde (ganse regio). Monte Verde bestaat namelijk uit drie ‘gehuchten’, nl Santa Elena (het centrum van de regio Monte Verde), Monte Verde (waar de natuurliefhebbers moeten zijn) en Cerro Plano (tussen beide in). Rowan en Willy vormen een grappig stel en hun cabina (dat is zo’n gezellig houten/stenen vakantiehuisje precies) is mini, gezellig dus wel. Het is een heel alternatief koppel uit Schotland en Australië. Mijn gastvrouw en -heer waren dus geen Tico’s dit keer (een Tico is een Costa Ricaan). Ze noemen zichzelf activisten. Ze waren heel lief en toonden interesse. Tijdens mijn verblijf bij hen heb ik de omgeving geëxploreerd, de sfeer wat opgesnoven om te kijken of Monte Verde iets voor mij is. Rowan en Willy zijn op de hoogte van alle leed dat er bestaat in de wereld dus de gesprekken waren dikwijls nogal taai... bewustzijn is natuurlijk belangrijk, maar na twee dagen ging ik op zoek naar meer evenwicht.
De vier overige nachten in Monte Verde heb ik in een hostel geslapen (nl Casa tranquilo), want in Monte Verde zijn er maar drie CouchSurfers, waarvan ik alleen Rowan en Willy heb weten te bereiken. Monte Verde is wel effectief super toeristisch. Nu is het laagseizoen en heb ik bijna enkel contact gehad met Tico’s, maar het stikt er overduidelijk van de hotels en hostels dus dat belooft voor december! Goed voor mij natuurlijk, want dan hebben ze mij en mijn talenkennis nodig (huhum).
Vrienden heb ik na week in Monte Verde natuurlijk nog niet, maar 'k heb al wel veel telefoonnummers en e-mail adressen van zowel jonge mensen als mensen van middelbare leeftijd. Ik kan er al bij een aantal families terecht als er iets is; goed om te weten. Opvallend is wel dat de telefoonnummers die ik heb van jonge mensen enkel nummers van jongens betreffen. Klinkt misschien leuk, maar ik heb wel echt nood aan voldoende vrouwelijk gezelschap. Iets om aan te werken als ik terug ben in Monte Verde dus.
Ja, ik zie dat ik weeral kei veel heb geschreven dus ik ga niet heel het verhaal doen over mijn aanwerving bij de Tree House en het vinden van ‘mijn’ appartement. Dus kort gezegd: de Tree House rules!!! Ha. Het is een kei tof restaurant, goede sfeer, goede muziek, soms live optredens, iets duurder wel. Echt gericht op Europeaanse en Amerikaanse toeristen. Maar ja, daarom hebben ze dus iemand nodig die ‘vloeiend’ Engels kan. Het leuke is wel dat alle mensen die er werken Tico of Nicaraguaan zijn. Dus dan blijf ik toch in het lokaal gezelschap hé J. Er wordt veel en hard gelachen. De mensen zijn heel lief. We konden goed alle arbeidsvoorwaarden bespreken en dat zit echt goed. Ze volgen netjes de wet en ik verdien kei goed, voor hier wel te verstaan. Naar Costa Ricaanse normen verdien ik hier wat een ‘qualified worker’ eigenlijk ontvangt. Omdat het een iets hippere keet is, kunnen ze hun personeel extra goed onderhouden.
Wat moet ik juist doen? Ik ben ‘host restaurant’. Dit wilt zeggen dat ik vooraan aan de deur moet staan. Neenee, niet mensen ronselen, daarvoor is de Tree House veel te cool ;), maar als mensen beslissen binnen te komen, neem ik hen mee naar boven (het restaurant is boven), geef ik hen een plaats en vertel ik een ober dat er nieuw cliënteel is. Als mensen vragen hebben, probeer ik die natuurlijk ook te beantwoorden. Jaja, ik zal jullie wel eens een foto bezorgen in mijn uniformpje: beige hemd van de zaak met zwarte broek en zwarte schoenen. Ik heb maar één zwarte broek bij dus heb er alvast één extra gekocht. Zwarte schoenen heb ik helemaal niet, dus die moet ik nog gaan kopen als ik terug ben uit Arenal. Ik ben echt een beetje euforisch over die job daar (allée, is natuurlijk gewoon een horecajobke dus zooo geweldig zal dat ook niet zijn, maar het is wel heel de tijd met mensen werken en dat doe ik natuurlijk heel graag), temeer omdat ik zooo hard gehoopt heb om daar aan de slag te kunnen gaan. Bovendien wordt die zaak echt met passie uitgebaat en dat beïnvloedt de werknemers super hard. En Alex, de baas, is zó fier op de koffie dat hij zijn personeel er met veel plezier heel wat tijd in laat steken. Een kopje koffie in de Tree House ziet er onder andere zo uit:
Volgens Alex is dit de beste van de beste koffie. Hij gaat die speciaal ergens in de buurt van San José halen. Hij zegt dat je deze koffie nergens anders in Costa Rica vindt. Ze roosteren en malen de bonen ook zelf. De eerste keer dat ik met Alex in de Tree House had afgesproken, wou hij per se dat ik zijn koffie proefde. Dus oké, ik nam een kopje koffie (eigenlijk tegen mijn zin, want ik had net mijn tanden gepoetst :p). De koffie is inderdaad echt goed. En Alex glunderde van trots toen hij zag hoe blij verrast ik was omwille van het berengezichtje dat in de melk getekend was (ze maken ook vlinders, kattengezichtjes, zonnetjes, hondjes, …). Ik denk wel dat je koffie mét melk moet bestellen om dat zo te krijgen.
Maar het gekste van al moet nog komen. Allée, voor jullie is het moeilijk om je daar iets bij voor te stellen, maar het appartement waar ik ga intrekken, is echt bangelijk. Dít appartement is maar voor een maand. Daarna verhuis ik normaal op dezelfde plek bij dezelfde huisbaas naar een nieuwe kleinere cabina, maar die is nog onder constructie dus ik heb nog niet kunnen zien hoe het zal worden. Als me dat bevalt, blijf ik dus bij diezelfde eigenaar. Zoniet, ga ik op zoek naar iets nieuw. Maar dus wat ik nu heb, is echt geweldig. Ik heb voordien 'alle' mogelijke soorten kamers, appartementen en cabinas gezien van alle soorten prijzen. En chance dat ik zo heb doorgezet in mijn zoektocht, want er zijn kleine oude stinkende kamers voor zowel veel als weinig geld en anderzijds zijn er dingen die beter onderhouden en mooier zijn met meer luxe eveneens voor zowel veel als weinig geld. Ik wist dus dat het mogelijk moest zijn om iets te vinden voor een goede prijs van goede kwaliteit. Wat ik nu heb, kost een derde van mijn loon, wat volgens mij goed is. En het is perfect gelegen, namelijk in Cerro Plano. Zo’n 20 minuten te voet naar het centrum en 25 minuten terug naar huis (want terug naar huis is naar boven). Dit is perfect omdat dat best een gezellige buurt is en mooi tussen Santa Elena centro en de jungle van Monte Verde gelegen is. Ik heb alvast de deposit betaald en het staat op papier zodat het zeker op me staat te wachten als ik terugkom. Ik mag daar blijven voor de rest van mijn verblijf, maar dus normaal verhuis ik na een maand wel naar die andere cabina (ik denk dat dat eerder zo een gezellig houten vakantiehuisje zal zijn). Het appartement is alles erop en eraan; water, electriciteit en wifi inclusief. Volledig bemeubeld en er kunnen makkelijk nog mensen bij. Er kunnen zelfs extra mensen slapen!! In feite is het een vakantiewoning. Als je binnenkomt, kom je precies in een loft terecht. Het is een grote living met meubels en zelfs tv en een keukenblad met lavabo en frigo. Geen kookvuur, maar heb ik niet nodig, want eet toch zes dagen in Tree House. Waterkokertje schaf ik mezelf dan wel aan. Naast kitchenette is een aparte toilet. Van de living kan je in de slaapkamer met een eenpersoons- én tweepersoonsbed en van de slaapkamer kan je naar het badkamertje met toilet, lavabo en douche. Elke kamer heeft ramen dus veel natuurlijk licht. Maar nu komt het pas: de woonkamer (met die kitchenette) heeft een schuifraam in de volledige breedte en hoogte van de ruimte én het overdekt balkon loopt zowel langs de volledige breedte als diepte van de ruimte. Én de tuin is de jungle met apen en zo! (weet ik via vriendin van iemand die er al een maand verbleven heeft) Echt de jungle. Goed dus, dan moet ik die al niet onderhouden :). Mijn balkon loopt uit op de kruinen van de bomen en de hoge planten (de voordeur is wel op gelijkvloers, maar de achterkant is in de bomen dus op eerste verdieping). Ik weet dat dit heel materialistisch klinkt, maar in zoiets zalig wonen doet volgens mij wel veel aan je welzijn, met die ramen en planten. Je kan in iets heel klein met weinig lucht en zuurstof terechtkomen en da’s niet gezond (not for the mind, not for the body). Ik denk dat ik vooral zo euforisch ben en het nog moeilijk kan vatten omdat ik vééél minder verwacht had. Als toekomstige serveuse in een ontwikkelingsland durfde ik op financieel en materialistisch gebied niet te veel verwachten. ’t Is ook wel een hele ontlading dat dit nu allemaal geregeld is, want amai, ik kan je zeggen, zo die 'grote mensen beslissingen' alleen moeten nemen en op korte tijd, da's niet simpel. Is soms gewoon knopen doorhakken en kort op de bal spelen bij het onderhandelen want als je blijft dralen, mis je ook kansen. Ik heb me voor ik naar Costa Rica kwam en de eerste dagen hier in het land wel grondig geïnformeerd over wat ik van loon, huur en ander levensonderhoud kon verwachten. Nu voel ik me wel opgelucht dat het tot dusver lukt, maar ik moet nog wel een beetje dat ‘eerst zien en daarna geloven’-gevoel weg zien te werken zodat ik voluit van mijn tijd in Arenal kan genieten.
Ook ideaal trouwens aan de locatie van mijn ‘toekomstige woonst’ hier in Costa Rica is dat ik geen fiets, auto of bus nodig zal hebben. Daarmee spaar ik immers heel wat uit. Op deze heuvel staat het vakantiehuis waarin ik mijn intrek ga nemen se:
Als ik op stap ga, zal ik wel een taxi nemen om naar huis te gaan, dat kost toch niet veel voor dat stukje. Ik denk dat ik er met 500colones wel vanaf kom, da’s ongeveer 1 dollar. Dat is hier ook grappig he, die wisselkoers. De waarde van de dollar verandert elke dag. Het gemiddelde is 550 colones per dollar. Ik reken voor mezelf altijd 500 colones per dollar, dan is het altijd minder duur dan dat je rekent. En omgekeerd werkt dat ook heel goed, want als je ergens komt waar de prijzen in dollar zijn aangegeven, kan je met colones betalen (ik heb zelf geen dollars) en zeggen dat je akkoord gaat met de prijs als ze per dollar 500 colones rekenen (ipv 550 of meer) (dat zijn altijd toeristische organisaties dus je kan hen daar niet mee in het zak zetten, maar zelf spaar je daar wel mee uit).
Monte Verde is trouwens een duurdere regio omdat het zo toeristisch is. Je vindt hier wel alles! Het kan trouwens echt super hard waaien in Monte Verde. Het is dan ook gelegen op een berg natuurlijk. Als het hard waait en ik ga lopen, is het zelfs oppassen geblazen, want op het moment dat je met twee benen in de lucht bent, kan je weggeduwd worden door de wind. De foto zegt niet veel, maar dit is één van de uitzichten als ik er ga lopen:
Spijtig dat het zo bewolkt was toen ik deze foto trok, want achter die wolken zijn nog bergen. Ook spijtig van de kleuren op de foto’s, want in het echt is dat een stuk feller.
Ah, en feestgewijs heb ik na zingen nu ook leren dansen! Salsa en merengue dat de stukken eraf vliegen! Wow, die gasten hier kunnen er wat van. Als ik thuiskom, hoef ik vast geen lessen te volgen, want de beste school vind je hier op de dansvloer. Het is super leuk. We waren in een danscafé en vanaf 22 à 23h was de dansvloer non-stop gevuld. Jongens komen meisjes gewoon vragen. Hoe show is dat?! Op een gegeven moment ging er een gast me het leren en amai, die bleef maar doorgaan, lied na lied, we veroverden daar toch wel netjes de dansvloer. Bepaald opzwepend kan ik wel zeggen (maar geen zorgen, die kerel was te klein voor mij :p).
Ondertussen ben ik dus aangekomen op Rancho Margot in Arenal. Rancho Margot is een self sufficent farm met hotel in het regenwoud bij de vulkaan Arenal (http://ranchomargot.org/). De farm is gekoppeld aan Earth University. Earth is een baanbrekende universiteit in Costa Rica voor verantwoorde landbouw. Je kan als vrijwilliger bij Rancho Margot aan de slag voor kost en inwoon, dat doe ik dus nu. Er werken ongeveer 45 Tico’s. Omdat dit project antropologisch ook interessant is en ik mij in een aantal papers verdiept heb in de principes waarop het project gestoeld is, heb ik deze maand vrijwilligerswerk door de RVA kunnen laten erkennen als opleiding/stage. Leuk, want staat weer mooi op mijn CV.
Zo se, om af te sluiten... ik heb weer geen foto van mezelf deze week, dus hier een cadeautje van mijnentwege, getrokken met mijn webcam in mijn kamer in Casa tranquilo (Monte Verde):
iHasta luego!
Saludos de Kaat
