Ja wadde, 't is me wat dat land hier. 't Is echt prachtig. Alles is super groen nu omdat het regenseizoen is en tegelijk is het lekker warm. De ideale herfst dus. Vandaag was het nogal felle zon, maar af en toe kreeg ik wat verfrissing uit de hemel. Dat deed deugd. Naar het schijnt heeft het voor ik kwam meer geregend en is het nu wat droger, dus de echte doop in het regenseizoen staat me waarschijnlijk nog te wachten…
De mensen zijn tot dusver super vriendelijk, wat voor mij echt heel veel waard is. Mensen wuiven zelfs als ze je tegenkomen. Niet in het dorp of de stad waar het druk is natuurlijk, maar als je ergens vrij alleen wandelt en je komt iemand tegen, dan wuiven ze vaak.
Wat betreft exotische kost heb ik al dagelijks papaya gegeten, cas gedronken (sap van een soort zoet broertje van de guava) en granadilla opgeslurpt (soort passievrucht, maar zoeter en sappiger). Ze maken hier soms heel gekke combinaties die overheerlijk zijn zoals tortillas met papaya (Latijns-Amerikaanse tortilla natuurlijk, dus geen ei, maar wel een soort pannenkoek gemaakt van maïs). Ik ben benieuwd naar de pinto (rijst met bonen), want dat heb ik nog steeds niet gegeten en is nochtans super typisch. Een paar dagen geleden at ik ceviche - dat is superverse rauwe vis gedrenkt in citroensap (je moet het een tijd in de koelkast laten ‘koken’ in het sap) met kruiden en rauwe groentjes – en ik kan je zeggen, dat is geen spek voor mijn bek!
Dus, waar was ik gebleven? Na mijn verkenningstocht in San José nam ik de bus richting Turrialba. Een supermooie en golvende rit van twee uur later, werd ik opgepikt aan het busstation door de lieve María, een Costa Ricaanse vriendin van mijn zus:
Maria werkt in een onderzoekscentrum met een universiteit voor conservation en development. De organisatie heeft een gemeenschap gecreëerd waar onderzoekers kunnen wonen met hun gezin. Ik heb er vier dagen gewoond en ik kan je zeggen: het is net een sekte temidden van de jungle. De gemeenschap is afgebakend en aan beide ingangen staan bewakers. De organisatie voorziet de bewoners van huizen, auto’s, een tandarts, dokter, gym, zwembad, klein supermarktje, kleuter-, lagere en middelbare school voor de kinderen, … en op vrijdag staat er zelfs een biomarktje. Als dat niet zot is. Het heeft zijn charmes en het is handig dat je in alles voorzien wordt, maar het heeft best wel iets vreemd ook. Afhankelijk van je behoeften vind je het geweldig of net creepy. Daarnaast is het centrum een paradijs - een soort pretpark zelfs - voor groenliefhebbers. Het krioelt er van de biodiversiteit, kei groene en gigaaantische planten en bomen, verschillende kleuren en geuren, er is een zadenbank, een supermooie vijver, …
Hier Maria’s achtertuin (onderhouden door het onderhoudspersoneel weliswaar):
Achter dat laag haagje begint de ‘jungle’ met palmbomen, lianen, slangen en zelfs krokodillen in de vijver iets verderop. 's Nachts moet je met een zaklamp buiten, want op zo'n slang wil je niet trappen en ik ben op de oprit een schorpioen tegengekomen.
Het onderzoekscentrum heeft ook een gigantische botanische tuin. Recht uit motorcycle diaries (als je de motor rechts op de baan zou zien tenminste; je kan erop klikken om te vergroten):
Nee, dit is gewoon de botanische tuin. Een motor komt echter wel van pas om je erdoor te verplaatsen.
Turrialba is een vrij klein stadje, maar zoals overal hebben mensen nood aan afleiding en entertainment. Om acht uur ’s avonds zit het al goed vol in de cafés en waar karaoke is, worden er (zonder noodzakelijk dronken te zijn) aan de lopende band liedjes aangevraagd. Oeh yeah, ik heb Bohemian Rhapsody gezongen! ‘k Heb wel op tijd de micro doorgegeven uiteraard, want ik was niet de enige die er volledig van opleefde.
Ik weet eigenlijk niet welk park, maar we hebben een superchic natuurpark bezocht in Turrialba. Dat was gewoonweg een sprookjesbos; stel je even Junglebook voor… zo was het net, maar dan in het echt. De foto’s stellen niks voor in verhouding tot het volledig plaatje als je er bent, dus met echt chique natuurfoto’s kan ik jullie tot dusver niet verblijden. Hieronder zie je al wel een overblijfsel van een bouwwerk van een inheemse groep die bestaan heeft nog vóór de Maya’s er waren:
Na een prachtige wandeling en een optreden in de lokale gemeenschap aan het nationaal park, is een pasta pesto bij kaarslicht allicht de ideale afsluiter:
Van het optreden heb ik geen foto, maar het zag er gewoon uit zoals een gewoon optreden J. Het was best cool, want het was een mix van moderne muziekinstrumenten met inheemse zang dus speciale melodie en gezongen in de eigen taal.
Misschien nog wat weetjes?
Het wc-water staat hier hoger in het toilet dan bij ons (zo ongeveer te midden van de wc-pot) en voor wie moeite had om het te geloven: het water draait hier effectief naar de andere kant wanneer je doorspoelt en het maakt zo’n draaikolk.
Voor de beginnelingen Spaans die naar Latijns-Amerika gaan: hoewel ‘coger’ en ‘tomar’ beide ‘nemen’ betekenen, kan het handig zijn te weten dat ‘coger el coche’ iets heel anders inhoudt dan ‘tomar el coche’. Als je zegt dat je ‘de auto neemt’, kan je beter ‘tomar’ gebruiken, want ‘coger’ is hier ‘nemen’ op een andere manier J. Gelukkig was ik daarop voorbereid tijdens de cursus Spaans en hoefde ik deze beginnersfout niet te maken.
Het dagritme is hier heel aangenaam mede omwille van het aantal uren licht per dag. Doorheen het hele jaar is het ongeveer (het schuift maar met zo’n 20 minuten over een jaar) 12 uur licht en 12 uur donker. Het is licht om 5h30 ’s morgens en weer donker op hetzelfde uur ’s avonds. Voor mij is dat ideaal, want ik slaap nooit lang ’s morgens en eet niet graag superlaat ’s avonds. Doordat je makkelijk al rond 18 of 19h ’s avonds eet (varieert uiteraard afhankelijk van de omstandigheden), ga je ook rond 20h al uit. Vorige vrijdag waren we bijvoorbeeld al om 12h ’s nachts thuis waardoor ik ‘s morgens fris wakker werd. De rest van het gezelschap is nog wel een pak langer gebleven dus wij zijn wel echt vrij vroeg doorgegaan, maar doordat je al vroeg op stap gaat, hoef je niet tot extreem laat te feesten om toch een lange avond gehad te hebben.
En gek maar dat zit hier helemaal niet vol muggen tot dusver. `k Heb nog geen enkele muggenbeet of ben ook nog niet wakker gehouden door zoemende beesten, noch in de stad, noch op het platteland. Zelfs in het nationaal park heeft geen enkele mug me kunnen bijten, maar daar zaten er wel (ik hing gewoon vol repellent).
Oh, en het meest spectaculaire ben ik nog vergeten: we hebben zaterdag een aardbeving met een kracht van 5.9 meegemaakt. Ik heb het niet gevoeld, want we zaten toen in de auto, maar blijkbaar was het echt een 10-tal seconden voelbaar en waren er ook nabevingen. Gelukkig, omdat het epicentrum zich heel diep in de aarde bevond, is er geen schade of zijn er geen gewonden. Het is zelfs in het CNN nieuws gekomen! Omdat Turrialba een vulkaan heeft (vanuit María’s huis kon ik bij helder weer de witte rookwolk uit de berg zien komen), dachten veel mensen in het begin dat het de vulkaan was dus er waren wel wat mensen even bang geweest. Maar die vulkaan is blijkbaar onder constante ‘controle’; hij wordt voortdurend in het oog gehouden door wetenschappers.
Allée, ‘k heb weer heel wat geschreven. Ik bevind me nu in Monte Verde. Maar daarover laat ik jullie nog even op je honger zitten :p.
Bedankt voor het lezen en tot mails!
Groeten van Kaat
