Bien, gracias. ¿Y usted?
Pura vida..."
Altijd leuk om zo de dag te beginnen. Ook als blijk van dank, uiting van genoegen of na een misverstand is 'pura vida' de gebruikelijke zegswijze. Intussen spreek ik al een aardig mondje Spaans en hoeft het niet bij eenvoudige onderwerpen te blijven. Het doet deugd te merken dat ik evolueer, want ik ben ervaringsdeskundige: het is niet simpel om in een vreemd land een vreemde taal onder de knie te krijgen. Waarschijnlijk is dit wel de meest efficiënte manier, maar het kan heel frustrerend zijn, temeer in periodes dat het lijkt alsof je niet vooruit komt. Ook omdat de mensen niet altijd geduld blijven hebben, is het soms lastig. Maar ik geef niet op en ga er elke dag voor.
Op het werk gaat het goed. Behalve dat het tot begin deze week in Monte Verde behoorlijk stil was wat betreft toerisme. Zowaar iedereen hier werkt hier in toerisme, dus het is een big deal. Het is een belangrijk onderwerp in de straat. Even baarde het mensen zorgen, maar nu maken ze zich gelukkig toch klaar voor de grote 'rush'. Ik besef ineens dat ik nog geen degelijke foto heb van de Tree House. Op een dag kwam er wel een cameraploeg van een talkshow uit de VS en twee mensen van de crew hebben toen de boom beklommen. Ik wou dat vastleggen op foto, dus hier de boom by night:
Elvis (één van mijn campañeros) kon het natuurlijk niet laten voor de camera te springen. Dit is echter de enige foto die ik tot dusver heb.
Het weer in Monte Verde is blijkbaar frisser geweest dan ze hier gewoon zijn en ook toeristen bevalt dat uiteraard niet altijd. In Monte Verde heerst een vreemd klimaat. ’s Morgens schijnt de zon doorgaans. Rond de middag komt er meestal een wolk aangedreven en die sprankelt wat. Maar omdat we ons dan midden in die wolk begeven, schijnt de zon nog, dus om de 100 meter kom je een gigantische regenboog tegen. Echt gek hoor. ’s Avonds wordt het wat frisser en is een trui of regenjas aangeraden. Het kan hier waaien dat het niet normaal is. Als dit bij ons zou voorkomen, zouden de mensen schrik krijgen, maar het hoort bij Monte Verde. De bomen en huizen blijken de rukwinden zonder barsten te doorstaan. Ik vind het niet echt koud, maar de mensen hier klagen wel van de kou. Blijkbaar vertrokken toeristen zelfs al vroeger dan gepland omwille van de wind en het temperatuurverschil met de rest van het land. Ik vind het weer hier alleszins heel speciaal.
Het weer in Monte Verde is blijkbaar frisser geweest dan ze hier gewoon zijn en ook toeristen bevalt dat uiteraard niet altijd. In Monte Verde heerst een vreemd klimaat. ’s Morgens schijnt de zon doorgaans. Rond de middag komt er meestal een wolk aangedreven en die sprankelt wat. Maar omdat we ons dan midden in die wolk begeven, schijnt de zon nog, dus om de 100 meter kom je een gigantische regenboog tegen. Echt gek hoor. ’s Avonds wordt het wat frisser en is een trui of regenjas aangeraden. Het kan hier waaien dat het niet normaal is. Als dit bij ons zou voorkomen, zouden de mensen schrik krijgen, maar het hoort bij Monte Verde. De bomen en huizen blijken de rukwinden zonder barsten te doorstaan. Ik vind het niet echt koud, maar de mensen hier klagen wel van de kou. Blijkbaar vertrokken toeristen zelfs al vroeger dan gepland omwille van de wind en het temperatuurverschil met de rest van het land. Ik vind het weer hier alleszins heel speciaal.
Veel van mijn tijd is al gegaan naar het ontvangen van nieuwgemaakte vrienden. Ik heb hier al 10 collega-vrijwilligers van op Rancho Margot terug gezien. Een aantal logeerden bij mij in mijn appartement. Verder gaat het op sociaal gebied goed. Ik ben blij dat het hier zo makkelijk is om mensen te leren kennen. Intussen heb ik zelfs al van vier meisjes het telefoonnummer; bonuspunt. Ze willen gaan dansen, naar karaoke, samen eten, ... Leuke vooruitzichten dus. Ook leuk is dat ik met mijn kaartje van de Tree House een soort tica-discount krijg voor culturele activiteiten en zelfs in sommige winkels of eetgelegenheden.
Intussen ben ik verhuisd naar mijn nieuwe cabina. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik gesetteld ben. 'k Heb nu echt een thuis. Het is een klein gezellig houten vakantiehuisje met veel natuurlijk licht temidden in de "Barrio de Orquideas"; een leuk rustig wijkje met heel vriendelijke mensen. Volgens de uitbaters zijn zij nu mijn nieuwe ouders en kan ik altijd bij hen terecht. Mijn mammie doet twee maal per week de was en alle kosten zijn inbegrepen in de spotprijs. Mijn vorige appartement was super chic, maar te ver van mijn werk en een stuk duurder. De relatie met de huisbaas was daar bovendien niet ideaal en dat maakte het er niet makkelijker op. Door op het einde zonder me te waarschuwen een deel van mijn waarborg in te houden omdat ik een aantal keer vriendinnen op bezoek had gehad, hebben ze me wel echt teleurgesteld. Een spijtige ervaring, maar temeer geniet ik van de rust die ik nu heb. Wel superbijzonder aan mijn vorige woonst was de jungle die ik als tuin had. Af en toe kon ik daardoor genieten van het bezoek van een aapje tot op een halve meter afstand:
Elk keer werd hij/zij een beetje brutaler. Telkens kwam ie wat dichter en op het einde was het blijkbaar al normaal om mijn balkon te betreden. Hier begint het aapje mijn wasdraad te molesteren:
Op het einde ging ie zelfs op de raam tikken.
Maar hoe groen deze berg ook is, de cirkel is nog lang niet rond. Stinkende oude auto’s, 3-dubbele verpakkingen en plastic zakjes voor elke prul die je koopt, zijn hier nog zeer alledaags. Bovendien is alles wat je hier in Monte Verde koopt aan materiaal werkelijk 'crap'. Ik heb er echt een hekel aan: ik zit al aan mijn tweede waterkoker (de eerste was een cadeau van twee vriendinnen en gelukkig had ik het ticket zodat ik een nieuwe in de plaats heb gekregen), vijfde paar zwarte laarzen (ja, klinkt belachelijk en niet te geloven, maar ik krijg telkens een nieuw paar; vanaf nu houd ik mijn zwarte schoenen enkel voor binnen in de Tree House zodat ze het hopelijk wél uithouden) en er zit een scheur in mijn regenjas. Typisch voor Monte Verde is dat hier enorm veel met moto’s en quads wordt gereden. Het is hier zo stijl dat fietsen bijna lachwekkend is. Leuk daaraan is dat ik tijdens mijn dagelijkse voettochten heen en weer tussen mijn werk en mijn vorig appartement regelmatig met de auto, moto of quad werd opgepikt door een kennis. Als iemand dezelfde richting uit moest, stopte die namelijk en sprong ik er gewoon bij op of in. Dat vind ik echt super leuk hier, maar zal ik nu niet meer zoveel meemaken aangezien ik nog zo’n 7 minuutjes wandelen van de Tree House woon en enkel een gravelweggetje moet nemen. Gelukkig worden we hier zo omringd door prachtig groen gebergte dat de stinkende rook voorlopig nog relatief goed wordt geabsorbeerd:
Zo ver zie ik dus echt als ik ga lopen. Op foto stelt het niks voor, maar achter het gebergtegedeelte zie je de Grote Oceaan en het land daarachter is het schiereiland Nicoya.
Soms vergeet ik dat Costa Rica een ontwikkelingsland is. En ergens terecht, want het verschil met Senegal bijvoorbeeld is gigantisch. Maar op sommige momenten word ik er weer aan herinnerd, zoals toen ik voor de lunch werd uitgenodigd bij Maria, de poetsvrouw in de Tree House. Ze woont samen met haar partner, twee kinderen, broer en schoonzus in een armzalig golfplaten huis zonder werkelijke mogelijkheid tot privacy. Ook aan de grens werd me één en ander duidelijk. Donderdag nam ik namelijk al mijn moed bijeen om me naar Nicaragua te begeven en uit te testen of ik op één dag zou kunnen terugkomen met 90 nieuwe dagen in mijn paspoort. Ik bevind me namelijk zoals de meerderheid van de buitenlanders hier als toerist in Costa Rica en moet daarom het land verlaten alvorens de toegelaten 90 dagen verstreken zijn. Wettelijk moet ik het land uit voor 72 uur om opnieuw 90 dagen in mijn paspoort te krijgen. Ik had echter vaag gehoord dat mensen het ooit deden op één dag tijd. Alleen wist niemand hóe. Eén tica-meisje vertelde me dat een vriend van haar het aan de oostelijke grens met Panama flikte, maar dat was voor mij geen optie omdat dit vanuit Monte Verde sowieso qua reistijd niet op één dag zou lukken. Ik moest het dus in Nicaragua uitproberen. Hier een nieuwtje: het kan dus he... Ik denk niet dat ik hem ooit zo geknepen heb als toen ik om 4h30 ’s morgens de bus nam. In mijn rugzak zat een survivalpakket (extra paar sokken, een t-shirt, extra slipje, tandpasta, tandenborstel, minishampoo en lenzenpotje met vloeistof) voor het geval ze me niet zouden toelaten dezelfde dag terug te komen en ik in Nicaragua zou moeten overnachten. Het was spannend, maar ik ging ervoor en had toch niet veel tijd om te denken. Ik kwam namelijk aan de grens om half tien 's ochtends en om half twee 's middags zat ik al op de bus terug naar huis. Als je op die tijd 4 stempels in je paspoort wilt (1 om Costa Rica te verlaten, 1 om Nicaragua in te komen, 1 om Nicaragua weer te verlaten en 1 om Costa Rica terug in te komen), ben je wel effe bezig. Mijn assertiviteit en snel redeneervermogen werden serieus op de proef gesteld, want tal van 'helpers' willen je overtuigen dat je hen nodig hebt om de volgende stap te ondernemen. Gelukkig ben ik er relatief goedkoop vanaf geraakt. Het is gelukt om me met slechts 10 dollar smeergeld om 18h30 weer veilig en wel mét 90 nieuwe dagen in mijn paspoort in mijn cabina te begeven. Die 10 dollar was trouwens enkel om de rij van 200meter wachtenden aan de grens voorbij te kunnen steken. Ik wou niet zolang wachten, want dan zou ik misschien mijn bus terug missen. Maar dus goed om te weten: smeergeld is niet nodig. Blijkbaar wordt het gedoogd dat je in minder dan 72 uur terugkeert. Ik kreeg zelfs controle op de bus terug en ook daar werd me niet gewezen op het feit dat de datums van de 4 stempels dezelfde waren. Wel moest ik zeker van mijn stuk zijn en niet te veel aarzelen om de operatie te laten slagen. Het was niet simpel erin te geloven dat ik het zonder de hulp van de gewillige helpers ook wel zou kunnen. Maar blijkbaar is het dus niet nodig de politie om te kopen. Om half zeven 's avonds was ik weer veilig en wel in mijn cabina; de opluchting was groot waardoor ik nu extra geniet van mijn nieuw leventje hier.
Nicaragua is trouwens een compleet ander land. Voor het klein uurtje dat ik daar was, waande ik me weer even in Afrika. Direct merk je dat het daar veel armer is. Al is het maar omdat de weg niet verhard is, de mensen meer direct zijn of de eetkraampjes eenvoudiger ogen. Ik merk wel dat ik, doordat ik hier werk, het gegeven 'cultuur' hier op een heel andere manier benader dan tijdens stage of onderzoek. Ik heb tot dusver minder aandacht voor cultuuraspecten omdat ik vooral bezig ben geweest met ‘voor mezelf te zorgen’ (zoals de taal leren, erop letten dat mijn rechten op het werk worden nageleefd, zo klever mogelijk de zoektocht naar een nieuw optrekje aanvangen, gezond blijven en tegelijk blijven werken (want heb serieus de griep gehad), zoeken naar de beste winkels, mannetje staan bij huisbaas, ...). Het vraagt allemaal energie en tijd. De dagen zijn veel te kort. Ik heb zelfs nog geen toeristisch uitstapje gemaakt in Monte Verde. Maar ik heb tijd dus neem ook mijn tijd. Nu wil ik eerst genieten van het feit dat ik volledig gesetteld ben en rustig dit ministadje verder kan ontdekken.
Wat betreft 'evenementen' ben ik al getuige geweest van het verjaardagsfeestje van het dochtertje van de baas, van een eerste communie in de kerk van op een afstand, van ver hoe de kindjes van de 3e kleuterklas in het gemeentehuis 'gediplomeerd' werden, van hoe een 15e verjaardag hier telkens in de kerk gevierd wordt, van een wasbeer 's nachts, van veel grote agouti's in het bos en van een kerstparade door het centrum op 2 december:
(van op het terras van de Tree House met alle werknemers en hun familie aangevuld met veel eten en drinken voor iedereen)Het enige wat ik nu voorlopig wil, is rustig genieten van het leven in Monte Verde en op mijn vrije dag deze groene berg verder verkennen. Mijn volgende reisonderneming stel ik nog even uit. Door de reis naar Nicaragua werd ik er wel weer op gewezen hoe prachtig dit land is.
Ai, ik kan wel blijven schrijven, maar het belangrijkste is bij deze denk ik wel weer meegedeeld. Hier nog snel mijn nieuwe minimama bij de kerstboom:
Ai, ik kan wel blijven schrijven, maar het belangrijkste is bij deze denk ik wel weer meegedeeld. Hier nog snel mijn nieuwe minimama bij de kerstboom:
Veel geluk gewenst ginder en alvast fijne feestdagen!
Een vliegende zoen:
